Sukcesy przyrodniczo-poetyckie uczniów SP w Przeczycach

06 czerwca 2016 r. w Dąbrowie Górniczej odbyło się uroczyste rozstrzygnięcie Regionalnego Konkursu Poetyckiego zatytułowanego „Te co skaczą i fruwają” zorganizowanego przez Stowarzyszenie „Ziemia i My” - Centrum Edukacji Ekologicznej.

W konkursie sukcesy osiągnęło aż czworo uczniów Szkoły Podstawowej im. Marii Konopnickiej w Przeczycach. II miejsce ex aequo: Maja Dusza i Martyna Kozerska (klasa V), III miejsce: Paweł Kozieł (klasa VI), Wyróżnienie: Monika Rybak (klasa V).

Poniżej publikujemy zwycięskie prace.
 
„Kacze przechwałki” (Maja Dusza)
Spotkał kaczor karalucha,
"Zechcesz ze mną zjeść racucha?"
Ależ skądże, drogi Panie!
Ja jem zboża na śniadanie.
Nie pogardzę brukwią, larwą
Szczycę się wspaniałą barwą...
Pierś brązowa, dziób radosny,
od jesieni aż do wiosny.
Głowa lśniąca, szyja długa
I do tego świetnie fruwam!
Po jedzenie nie nurkuję,
Z nurkowania miałem dwóję...
Lecz pod wodę głowę wkładam
Kaczym 'kwa-kwa' świetnie władam.
Mam ja całkiem mocny dziób,
Oraz wyjątkowy (kaczy) chód. :)
 
„Wiersz o szczurze w garniturze” (Martyna Kozerska)
Nie jest łatwo szczurem być,
Bo w kanałach trzeba tkwić!
Lecz najgorsze z tego wszystkiego
Że zwą mnie SZKODNIKIEM - mój drogi kolego!
A ja jestem wszystkożerny,
Pływam zawsze pełen werwy,
Jestem mądry i uroczy,
Chociaż mam...czerwone oczy!
Krótkie łapki, krępe ciało,
Taki gryzoń, jakich mało!
Lubię łąki, wsie i miasta
Bo tam kopa ogromniasta
Jest przysmaków, które zjadam
Lub też ludziom je podkradam.
Ciągle ćwiczę swą kondycję
By utrzymać aparycję.
Ten co bywa silny, sprytny
Jest dla wrogów nieuchwytny.
A ja w mieście- tej dżungli z betonu
Nie pozwolę się złapać nikomu!
 
 
„Kolorowy lot” (Paweł Kozieł)
Poderwały się ptaki do lotu
Tworząc cudowny dywan kolorów.
A wśród nich jaskrawe papugi
O pięknych ogonach długich.
Dziuple drzew są ich schronieniem,
 a owoce pożywieniem.
Jak przystało na papugi
Mają zakrzywione dzioby
Ich skrzeczące odgłosy
Zwabiają dzieci, dorosłych.
Są przepiękne, towarzyskie
Zachwycają sobą wszystkich.
 
 
„Świat kotka” (Paweł Kozieł)
Raz kotek szaro-biały
Ten co łapkę czarną miał
Choć jeszcze bardzo mały
Już świat cały zwiedzić chciał.
Więc dziarsko w drogę wyruszył
Odważny mały kotek
Całą swą sierść napuszył
Gdy przeskakiwał płotek.
Wtem nagle deszczyk z góry
Na kotka zaczął kropić
Z ogromnej czarnej chmury
Jakby go chciał utopić.
Tak zmokło biedne kocię
Wciąż błądząc w polu pustym
Łapki swe mocząc w błocie
I brzuszek brudząc tłusty.
Do domu by powrócił
Lecz nie pamiętał drogi
Więc bardzo się zasmucił
Że świat jest taki srogi.
Nie wiedział kotek o tym,
Że Ania go szukała
Już też była za płotem
I odnaleźć go chciała.
Nasz kotek aż podskoczył
Gdy ją ujrzał przed sobą
Na rączki sam jej wskoczył
By go wzięła ze sobą.
Ania go przytuliła
Oboje się cieszyli
chusteczką go okryła
i do domu wrócili.
Ania kotka lubiła
Więc żeby szybko wyschnął
Przy piecu położyła
I tam zmęczony zasnął.
Śniła mu się myszka mała,
Że się razem z nim bawiła
Myszka była cała biała
Po ogonku mu chodziła.
Wtem ktoś zbudził kotusia
Obok stała miseczka
Przyniosła ją Anusia
Miseczkę pełną mleczka.
I kotek właśnie wtedy
Bez płaczu i szukania
Zrozumiał, że jego świat
To domek, piec i Ania.
 
 
„Ptasia (za)gadka” (Monika Rybak)
Mam dużą głowę i mocny dziób,
Brązowy kark i szary spód
Policzki mam szare a śliniak czarny
Chociaż żem nie słowik, śpiewak ze mnie fajny :)
Żyję sobie spokojnie, nawet 10 lat,
Taki oto ze mnie długowieczny ptak.
Treluję i ćwierkam calutkimi dniami
Mieszkam w dziuplach, gniazdach, pod twymi oknami!
Jadam różne nasiona i drobne owady,
Strachy na polach nie dają mi rady.
Żyję sobie z ludźmi okrągły rok cały
Kto ja jestem? Ot taki -
wróbeleczek mały.